۷۲یا۳۱۳؟ مسئله این است!

پیش از آنکه خود را فریب دهیم بیایید فکر کنیم

"به راستی‌ در کجای تاریخ ایستاده ایم؟"

 

قَالَ ادْخُلُواْ فِی أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِکُم مِّن الْجِنِّ وَالإِنسِ فِی النَّارِ کُلَّمَا دَخَلَتْ أُمَّةٌ لَّعَنَتْ أُخْتَهَا حَتَّى إِذَا ادَّارَکُواْ فِیهَا جَمِیعًا قَالَتْ أُخْرَاهُمْ لأُولاَهُمْ رَبَّنَا هَؤُلاء أَضَلُّونَا فَآتِهِمْ عَذَابًا ضِعْفًا مِّنَ النَّارِ قَالَ لِکُلٍّ ضِعْفٌ وَلَکِن لاَّ تَعْلَمُونَ ﴿۳۸﴾ اعراف

 

اول: افرادی که در جامعه بعنوان دیندار شناخته می شوند به دو دسته ی بشدت نامساوی تقسیم می شوند؛ اکثریت دینداران افرادی هستند که به اقلیتی از دین پایبندند.نماز، روزه، دعا، احیای شب قدر ،و احیانا کمی هم خوشرویی در این دین حداقلی بسیار مهم شناخته می شود  ولی امر به معروف(1)، دعوت به راه پروردگار(2)، مبارزه با ظلم  و . . . در حیطه ی این دین به شمار نمی آید. و عده ای از انان نیز عقیده دارند که "ما ابتدا باید خود را بسازیم سپس به فکر امر به معروف و اصلاح جامعه و کار انقلابی و. . . باشیم!"  اگر بخواهیم سبک دینداری حداقلی را در یک جمله تعریف کنیم خواهیم گفت:در این آیین وظایف اجتماعی افراد، کم اهمیت، فاقد اولویت و فرع بر دین شناخته می شود یا نهایتا یک کار خوب در کنار نماز شب و روزه ی مستحبی!

دسته ی دوم دینداران، افرادی اند که علاوه بر نماز و روزه برای خود رسالتی اجتماعی هم قائل هستند. در این دینداری فرد متدین احساس مسئولیت شدیدی نسبت به رفع نارسایی های محیط اطرافش می‌کند و زندگیش سرتاسر معطر به درد دین است .